ปีที่ผม "ตกต่ำ"มากที่สุด ในชีวิต
กับบทเรียนที...

ปีที่ผม "ตกต่ำ"มากที่สุด ในชีวิต
กับบทเรียนที่เปลี่ยนชีวิตผมไปตลอดกาล
----
ปีื1987 ผมอายุ17ปี ได้มีโอกาสไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่อเมริกา
เมืองออสติน รัฐเทกซัส
บอกเลยว่า... เป็นปีที่ผม "น้ำตาตกใน" บ่อยที่สุด
ไม่เคยทุกข์ระทมเป็นเวลานาน ติดต่อกัน ถึง10เดือน
เจออุปสรรค และมรสุมชีิวิต แทบทุกวัน
ทั้งเรื่องช๊อคด้านวัฒนธรรม (Culture Shock) ปัญหาภาษา ปัญหากับครอบครัวฝรั่ง โรงเรียนซึ่งมีทั้งยาเสพติดและการชกต่อยตีกันแทบทุกวัน. (แต่ผมไม่ได้ร่วมนะ).
ปัญหาถูกกดดันจากเพื่อน
ฯลฯ
แต่จากประสบการณ์นั้นมันทำให้ผมแข็งแรงขึ้น
เปลี่ยนยากคนเหยาะแหยะ ไม่มั่นใจในตัวเอง ค่อนข้่างอ่อนแอ
กลายเป็นคนกล้า.
ผมตัดสินใจ ลองทุกอย่างที่เคยไม่กล้าทำ
เช่น
เคยไม่กล้าพูดต่อหน้าคน
ก็ลองลงเรียน คอร์สพูด -- ต้องพูดภ.อังกฤษ ต่อหน้าวัยรุ่นฝรั่งทั้งชั้น
ซึ่งบอกได้เลย
พวกนี้ ไม่มีความ"เห็นใจ"ว่า เรากำลังพูดภาษาที่2
เขาไม่อดทนกับความ "ไม่คล่อง"ของเรา
----
ที่เล่ามานี้
เพราะอยากให้หลักคิดว่า...
เวลาคุณ "เจอของหนัก" แล้วรอดมาได้
มันจะทำให้คุณ "แกร่ง"ขึ้น
การผ่านสนามยากๆนั้นมา
มันเตรียมผม ให้ต่อมา สามารถยืนคุมลูกน้องฝรั่งอายุมากกว่า เป็น100คน สั่งการเป็นภาษาอังกฤษ (หรืออิตาเลียน) ได้อย่างสบาย
---
คุณล่ะครับ?
มีประสบการณ์ยากๆไหนรึเปล่า
ที่หันไปขอบคุณสิ่งนั้น
อย่าลืมแบ่งปันให้เพื่อนๆเป็นแรงบันดาลใจ
ด้วยรัก
บัณฑิต
ปล. ในภาพ ผมแต่งแฟนซีเป็นโจรสลัด งานวันฮัลโลวีน ครับ

---